In oktober 2019 heb ik een cursus gevolgd in Verbindende Communicatie, ook wel Geweldloze Communicatie genoemd. Volgens de methode van Verbindende Communicatie zijn mensen in conflict twee partijen met onvervulde behoeften. Het zijn mensen die bovendien door de pijn die is opgebouwd, snel emotioneel getriggerd kunnen zijn. Bij bemiddeling op basis van Verbindende Communicatie pakt de mediator dit eerst aan , op een praktische en efficiënte manier door te spreken in behoeftentaal, alvorens partijen te laten onderhandelen. Immers, eerst is er verbinding nodig op behoeftenniveau om duidelijk te krijgen wat er nodig is voor een oplossing van het conflict.
De grondlegger van deze visie en methode is psycholoog Marshall Rosenberg (1934-2015). https://www.ai-opener.nl . Het is in essentie een houding van geweldloosheid. Dat houdt in dat je je bewust bent van je essentiële behoeften (ook wel waarden, drijfveren of beweegredenen) en dat je ook de verantwoordelijkheid neemt voor de vervulling van die behoeften in afstemming met die ander en je omgeving. Dan leef je in harmonie met jezelf met jezelf en respect voor de ander. Het is een zeer behulpzame en effectieve methode in situaties waarin communicatie cruciaal is, zoals bij mediation. Want, als mensen bij een mediator komen, is de communicatie vastgelopen en zal de mediator deze communicatie eerst herstellen met behulp van behoeftentaal om zo erkenning te krijgen van ieders behoefte.
Wij, mensen, zijn niet erg gewend om over onze behoeften te praten, want dit wordt nogal eens verstaan met ‘willen hebben/wensen/eisen’. We hebben al wel geleerd om over onze gevoelens en emoties te praten en zeggen dan: ik ben boos, verdrietig, gestresst, moedeloos, bang, onzeker, geïrriteerd, gefrustreerd, gespannen…..Maar, die gevoelens zeggen iets. Juist achter die gevoelens schuilt een onvervulde behoefte. Door het fijnmazig empatisch luisteren van de mediator worden deze behoeften verkend en komen ze op tafel. Partijen in een conflict hebben meestal een negatief oordeel over de ander. Het is de taak van de mediator om deze oordelen ’te vertalen’ in (onvervulde) behoeften. Zodra er eenoordeel wordt uitgesproken zal de mediator deze terugleggen op het bordje van de partij die het oordeel uitsprak, door ‘empatisch te luisteren’ naar welke behoeften hier een rol spelen.
Als de behoeftes helder zijn, kan er een verzoek gedaan worden en wordt er samen gezocht naar manieren om die te vervullen, én die voor beide partijen goed zijn. Mensen die vastzitten in een conflict kunnen moeilijk zelf nog oplossingsstrategiën bedenken, behalve dan die ene waarmee ze zijn binnen gekomen! Maar met de methode van Verbindende Communicatie met behulp van behoeftentaal, breekt de weg naar een gezamenlijke oplossing echt open.
‘De meest succesvolle overeenkomsten zijn die, die de intentie hebben om aan ieders behoefte te voldoen en die door de partijen op die manier zelf worden gemaakt’. (Liv Larson)
